در این چند روز که از شهادت رئیسجمهورمان میگذرد بسیار از ویژگیهای اخلاقی او گفته شد و البته هرقدر هم گفته شود باز حق مطلب ادا نمیشود. شاید بتوان در یک کلام اینها را در دو گزاره خلاصه کرد که شهید آیتالله رئیسی مصداق بارزش بود؛ «مرنج و مرنجان». این دو توصیه که از دیرباز مورد تأکید استادان اخلاق بوده، در سلوک افراد وارسته و خودساخته نمایان میشود، اما وجود چنین خصائلی در یک سیاستمدار عالیرتبه مستقر در قدرت حقیقتاً بسان «دُر نایاب» است. این کارگزار ارشد اجرایی حتی ذرهای بر رنجاندن مردمش راضی نبود و تمام هموغم خود را معطوف به حل مشکلات آنها کرد. حتی نحوه شهادتش نیز گواهی بر این ویژگی رفتاری و اخلاقیاش است. به روایتهای مربوط به روز شهادت بنگرید. حتی در زمان افتتاح یک پروژه فراملی حواسش به روستاییان و کارگران مجاور است و چهبسا همین دغدغه است که پرواز آیتالله رئیسی را به تأخیر میاندازد و آنچه نباید، رخ میدهد. کارنامه مدیریتی او در دولت، هرچند کوتاه بود، اما مملو از تلاش خستگیناپذیری بود که دوست و دشمن بدان معترفند. اما خصلت دیگر این شهید عزیز نیز کمنظیر بود. از همان انتخابات سال ۱۳۹۶ که رقبایش بهانهای برای نقد او نمییافتند و به تهمت، تمسخر و توهین روی آوردند و البته اخلافشان در انتخابات ۱۴۰۰ همین رویه را در ابعادی بیشتر در پیش گرفتند، مواجهه او با این بداخلاقیها، درسآموز بود. حتی پس از انتخابات نیز از این بداخلاقیها دست برنداشتند و البته تکیه او بر صندلی ریاست جمهوری هم موجب نشد که در پی انتقام از آنها برآید. گو اینکه با بردباری در برابر این ناملایمات و بیانصافیها بر مراتب رشدیافتگی خود میافزود و توشهای فراهم میآورد که پروازش را تسریع کند.&nb, ...ادامه مطلب